Tradicija koje se držimo i dan danas je da za vrijeme većih proslava ili praznika nazdravljamo šampanjcem. Ova tradicija nije nastala tek juče, već datira još od vremena kada su stari Rimljani zasadili vinovu lozu u sjeveroistočnom dijelu današnje Francuske, otprilike u petom vijeku.
987. godine, kada je Hugh Capet krunisan za poglavara francuske države, služila su se lokalna pjenušava vina koja su zadivila sve prisutne zvanice. Kako je bilo tada, tako je i danas – šampanjac ostaje jedno od najpopularnijih vina kojim se nazdravlja za vrijeme praznika ili posebnih prilika.
Naziv šampanjac je zakonom zaštićen sporazumom evropske unije koji je potpisan 1981. godine u Madridu. Jedino pjenušava vina koja se proizvode u fancuskoj regiji Šampanj se smiju zvati šampanjac.
Grožđe koje se koristi za proizvodnju šampanjca je iz regije Šampanj. Ona je na ovoj slici obilježena crvenom bojom.
Da bi zaštitila svoju privredu, zajednica u kojoj se proizvodi šampanjac je razvila sveobuhvatan skup pravila i propisa za sve proizvođače vina u regionu.
Šampanjac svoju popularanost duguje francuskim kraljevima. Poznato je da je Louis XIV obožavao ovo pjenušavo vino. Međutim, druga francuska regija, Burgundija, koja je poznata zbog svog crnog vina, je postala jako ljubomorna što kraljevi ne piju njihovo vino. Srdžba je trajala 130 godina, a zamalo je rezultirala, u nekoliko navrata, građanskim ratom.
Tri najpoznatije vrste grožđa koje se koriste u proizvodnji šampanjca su: pino noar, šardone i pino menje.
Tokom fermentacije, oslobađa se karbon dioksid zbog kojeg, na samom početku, boce mogu da eksplodiraju. Vino koje “preživi” proces dobije čuvene balončiće.
Francuzi više preferiraju šampanjac koji se ne pjeni i svijetle je boje, a Britanci obožavaju što više mjehurića.
U zavisnosti od toga da li više preferirate slađi ili suvlji okus, možete izabrati neki od šampanjaca i to po sledećoj skali: ekstra vinski, vinski (najčešća varijanta), ekstra suhi, suhi, polu-suhi i slatki.
Dom Perignon (osoba) je imao jako visoke standarde i precizne tehnike proizvodnje svog šampanjca. Koristio je samo grožđe vrste pino noar koje je brano samo rano ujutro, kada je još uvijek prohladno. Cijena butelje njegovog šampanjca košta između 100 i 200 dolara.
Šampanjac se prodaje u buteljama različite zapremine. Vjerovalo se da ga je najbolje puniti u butelje od 1.5 litara, jer u njima ima najmanje vazduha.
Postoji i način na koji se šampanjac sipa: čaša se nakosi i šampanjac se sipa uz njen rub. Na taj način se zadržavaju mjehurići.
Regija Šampanj obuhvata oko 350 kvadratnih kilometara i godišnje proizvede više od 200 miliona butelja šampanjca.
Autor: minimagazin.info